Του Γιώργου Αποστολόπουλου του Παναγιώτη,
Αντιδημάρχου Πρασίνου και Προστασίας Ζώων
του Δήμου της Αθήνας,
Πριν από λίγες ημέρες απεβίωσε ο Λουκάνικος, το ηρωικό εκείνο σκυλάκι, το οποίο έγραψε τη δική του ιστορία στον αγώνα εναντίον του μνημονίου και υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο Λουκάνικος όμως, δεν ήταν μόνος του. Ήταν απλά ο διασημότερος, από μία παρέα, με εξ ίσου σημαντική και συγκινητική ιστορία.
Πρώτος εμφανίσθηκε ο «Καραμανλής». Ένα μεγαλόσωμο μπεζ γκριφόν με μεγάλα φρύδια, στο οποίο οι θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων, έδωσαν το όνομα του παλαιού Κωνσταντίνου Καραμανλή (όχι του νεώτερου). Ήταν ένα όμορφο αδέσποτο και για χρόνια...
ο μόνος σκύλος της πλατείας.
Αργότερα, κάποιοι άκαρδοι συμπολίτες μας, φρόντισαν να εγκαταλείψουν και άλλα δυστυχισμένα ζώα στο δρόμο. Προστέθηκε ο «Μπλάκυ», ένα μαύρο γκριφόν ημίαιμο, μεσαίου μεγέθους. Η «Ίρμα», η απρόσιτη «χοντρούλα» της πλατείας που έμοιαζε με μαύρο χάσκι. Ο «Γιώργος», ο μαλλιαρός φύλακας της Στουρνάρη. Το «Μαυράκι» που έγινε θύμα απαγωγής με άγνωστο προορισμό και φυσικά ο «Λουκάνικος» με τη χαρακτηριστική μουσούδα και το διάσημο βιογραφικό.
Ο «Καραμανλής», άφησε ιστορία στην περιοχή. Ένα πολύ καλόκαρδο και έξυπνο ζώο που ήξερε να προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και θυμόταν τα πάντα. Κάποια στιγμή, αποχώρησε από τα Εξάρχεια, ενοχλημένο από τα δακρυγόνα, τους καμένους κάδους και τα αυτοκίνητα. Πέθανε κοντά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, σε πολύ μεγάλη ηλικία. Εκεί, οι φιλόζωοι του είχαν τοποθετήσει και ένα σπιτάκι.
Ο «Μπλάκυ», έχει μία τραγική ιστορία που προκαλεί οργή και αγανάκτηση.
Τον γνώρισα πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έξω από τη Νομική Αθηνών, στη Σόλωνος. Το κέρασα μία λουκανικόπιτα και το ευγενικό αυτό ζώο, μου έδωσε το χέρι του (ή το πόδι για κάποιους) και δεν με άφηνε να φύγω. Παρακαλούσα να το ξαναδώ, καθώς με είχε συγκινήσει πολύ. Αν είχα δυνατότητα θα τον υιοθετούσα. Λίγες ημέρες μετά, εγκαταστάθηκε και αυτό στην πλατεία Εξαρχείων. Εκεί άρχισε να συγχρωτίζεται με παρέες αντιεξουσιαστών, αλλά και χρήστες ναρκωτικών. Είχε τραγικό τέλος. Ένας άθλιος κουμπουροφόρος Αστυνομικός τον πυροβόλησε με το πιστόλι του, στο λόφο του Στρέφη. Θυμάμαι τον εαυτό μου, τη μητέρα μου και άλλους φιλόζωους της περιοχής, να κλαίνε και να παρακαλάνε για απονομή δικαιοσύνης. Άγνωστο αν τιμωρήθηκε ο δολοφόνος του.
Η «΄Ιρμα», ήταν εγκατεστημένη έξω από το τυροπιτάδικο «Μαύρο Πρόβατο» που αργότερα μετονομάσθηκε σε «Γρηγόρης», στη γωνία Σπυρίδωνος Τρικούπη και Στουρνάρη. Ήταν στρουμπουλή, απρόσιτη και αθόρυβη. Άραζε σε αυτή τη γωνία και δεν ενοχλούσε κανέναν. Προς το τέλος της ζωής της, μετακινήθηκε στην οδό Ανδρέα Μεταξά, όπου την φρόντιζαν κάτοικοι και καταστηματάρχες.
Ο «Γιώργος», είναι ο μόνος της παρέας που ίσως ζει ακόμη. Επί χρόνια «κυνηγούσε» αυτοκίνητα και μηχανάκια που περνούσαν από την πλατεία. Κατά καιρούς είχε ακουστεί ότι δάγκωσε κάποιους περαστικούς. Επέλεξε να ακολουθήσει μία ομάδα από χρήστες ναρκωτικών. Πριν λίγους μήνες, τον είχα δει στη γωνία Γ΄ Σεπτεμβρίου και Στουρνάρη, ανάμεσα σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν από αυτή την ελεινή μάστιγα.
Το «Μαυράκι» έζησε για πολύ λίγο στην πλατεία. Ήταν ένα χαριτωμένο, μικρής ηλικίας ζώο, με εκ γενετής στραβά ποδαράκια. Φρόντισαν να το απαγάγουν κάποιοι δήθεν «φιλόζωοι», με άγνωστα κίνητρα, εξάγοντάς το σε κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Η εξαφάνισή του, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και από τότε, οι θιασώτες των «εξαγωγών ζώων», δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στη περιοχή.
Τέλος, ο «Λουκάνικος», αγριούτσικος όπως ήταν, επέλεξε να κάνει παρέα με ομάδες αντιεξουσιαστών και να εξελιχθεί σε διεθνή διασημότητα.
Τα υπόλοιπα όμως, είναι γνωστά.
Αυτό βέβαια που δεν είναι γνωστό, είναι η βία που υπέστησαν όλα αυτά τα ζώα, από του απαράδεκτους πρώην ιδιοκτήτες τους που τα παράτησαν στο δρόμο, από κάποιους φρικτούς αστυνομικούς, αλλά και από κάποιους οικτρούς θαμώνες της πλατείας που τα πότιζαν επί χρόνια ναρκωτικά και αλκοόλ, για να μάθουν να δαγκώνουν αντιπάλους και «μπάτσους».
Η ιστορία δυστυχώς γράφεται πάντα μέσα από τις άθλιες βαρβαρότητες του ανθρώπινου είδους και δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία άργησε πολύ να ευαισθητοποιηθεί.
Πριν από λίγες ημέρες απεβίωσε ο Λουκάνικος, το ηρωικό εκείνο σκυλάκι, το οποίο έγραψε τη δική του ιστορία στον αγώνα εναντίον του μνημονίου και υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο Λουκάνικος όμως, δεν ήταν μόνος του. Ήταν απλά ο διασημότερος, από μία παρέα, με εξ ίσου σημαντική και συγκινητική ιστορία.
Πρώτος εμφανίσθηκε ο «Καραμανλής». Ένα μεγαλόσωμο μπεζ γκριφόν με μεγάλα φρύδια, στο οποίο οι θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων, έδωσαν το όνομα του παλαιού Κωνσταντίνου Καραμανλή (όχι του νεώτερου). Ήταν ένα όμορφο αδέσποτο και για χρόνια...
ο μόνος σκύλος της πλατείας.
Ο «Καραμανλής», άφησε ιστορία στην περιοχή. Ένα πολύ καλόκαρδο και έξυπνο ζώο που ήξερε να προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και θυμόταν τα πάντα. Κάποια στιγμή, αποχώρησε από τα Εξάρχεια, ενοχλημένο από τα δακρυγόνα, τους καμένους κάδους και τα αυτοκίνητα. Πέθανε κοντά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, σε πολύ μεγάλη ηλικία. Εκεί, οι φιλόζωοι του είχαν τοποθετήσει και ένα σπιτάκι.
Ο «Μπλάκυ», έχει μία τραγική ιστορία που προκαλεί οργή και αγανάκτηση.
Τον γνώρισα πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έξω από τη Νομική Αθηνών, στη Σόλωνος. Το κέρασα μία λουκανικόπιτα και το ευγενικό αυτό ζώο, μου έδωσε το χέρι του (ή το πόδι για κάποιους) και δεν με άφηνε να φύγω. Παρακαλούσα να το ξαναδώ, καθώς με είχε συγκινήσει πολύ. Αν είχα δυνατότητα θα τον υιοθετούσα. Λίγες ημέρες μετά, εγκαταστάθηκε και αυτό στην πλατεία Εξαρχείων. Εκεί άρχισε να συγχρωτίζεται με παρέες αντιεξουσιαστών, αλλά και χρήστες ναρκωτικών. Είχε τραγικό τέλος. Ένας άθλιος κουμπουροφόρος Αστυνομικός τον πυροβόλησε με το πιστόλι του, στο λόφο του Στρέφη. Θυμάμαι τον εαυτό μου, τη μητέρα μου και άλλους φιλόζωους της περιοχής, να κλαίνε και να παρακαλάνε για απονομή δικαιοσύνης. Άγνωστο αν τιμωρήθηκε ο δολοφόνος του.
Η «΄Ιρμα», ήταν εγκατεστημένη έξω από το τυροπιτάδικο «Μαύρο Πρόβατο» που αργότερα μετονομάσθηκε σε «Γρηγόρης», στη γωνία Σπυρίδωνος Τρικούπη και Στουρνάρη. Ήταν στρουμπουλή, απρόσιτη και αθόρυβη. Άραζε σε αυτή τη γωνία και δεν ενοχλούσε κανέναν. Προς το τέλος της ζωής της, μετακινήθηκε στην οδό Ανδρέα Μεταξά, όπου την φρόντιζαν κάτοικοι και καταστηματάρχες.
Ο «Γιώργος», είναι ο μόνος της παρέας που ίσως ζει ακόμη. Επί χρόνια «κυνηγούσε» αυτοκίνητα και μηχανάκια που περνούσαν από την πλατεία. Κατά καιρούς είχε ακουστεί ότι δάγκωσε κάποιους περαστικούς. Επέλεξε να ακολουθήσει μία ομάδα από χρήστες ναρκωτικών. Πριν λίγους μήνες, τον είχα δει στη γωνία Γ΄ Σεπτεμβρίου και Στουρνάρη, ανάμεσα σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν από αυτή την ελεινή μάστιγα.
Το «Μαυράκι» έζησε για πολύ λίγο στην πλατεία. Ήταν ένα χαριτωμένο, μικρής ηλικίας ζώο, με εκ γενετής στραβά ποδαράκια. Φρόντισαν να το απαγάγουν κάποιοι δήθεν «φιλόζωοι», με άγνωστα κίνητρα, εξάγοντάς το σε κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Η εξαφάνισή του, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και από τότε, οι θιασώτες των «εξαγωγών ζώων», δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στη περιοχή.
Τέλος, ο «Λουκάνικος», αγριούτσικος όπως ήταν, επέλεξε να κάνει παρέα με ομάδες αντιεξουσιαστών και να εξελιχθεί σε διεθνή διασημότητα.
Τα υπόλοιπα όμως, είναι γνωστά.
Αυτό βέβαια που δεν είναι γνωστό, είναι η βία που υπέστησαν όλα αυτά τα ζώα, από του απαράδεκτους πρώην ιδιοκτήτες τους που τα παράτησαν στο δρόμο, από κάποιους φρικτούς αστυνομικούς, αλλά και από κάποιους οικτρούς θαμώνες της πλατείας που τα πότιζαν επί χρόνια ναρκωτικά και αλκοόλ, για να μάθουν να δαγκώνουν αντιπάλους και «μπάτσους».
Η ιστορία δυστυχώς γράφεται πάντα μέσα από τις άθλιες βαρβαρότητες του ανθρώπινου είδους και δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία άργησε πολύ να ευαισθητοποιηθεί.
.png)
.jfif)
.jfif)
.jfif)
Μήπως μπερδεύτε τον Λουκάνικο με τον Κανέλο???
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ξεχασες τον ΚΑΝΕΛΟ αυτος ηταν πριν τον ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ και δασκαλος του που πεθανε στο Παγκρατι τον πηρε στα τελαιυταια του καποιος κυριος αν πληροφορίες μου ειναι σωστες
ΑπάντησηΔιαγραφή