Δενόμαστε μαζί του, για αυτό κι ο θάνατός του είναι δύσκολος.
Ο πόνος της απώλειας είναι δυσβάσταχτος, όπως και για ένα αγαπημένο πρόσωπο, και πλέον υπάρχουν ειδικοί που το επιβεβαιώνουν.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Julie Axelrod, ο πόνος αυτός έχει να κάνει με την απεριόριστη αγάπη που χάνουμε, την αλλαγή της καθημερινότητας και την απώλεια ενός φίλου.
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι πονάει τόσο πολύ, επειδή χάνουμε την απεριόριστη αγάπη. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι απλές, από την άλλη τα ζώα τα δέχονται όλα με έναν τρόπο που λίγοι άνθρωποι το κάνουν και δεν κρίνουν την ανασφάλεια και την ατέλεια.
Τα ζώα μας αφήνουν να εκφραστούμε, όταν οι άνθρωποι δεν το κάνουν. Είναι δίπλα στις αποτυχίες και στις επιτυχίες μας, μας παρέχουν σιγουριά και σταθερότητα.
Το να έχεις κατοικίδιο είναι σαν έχεις παιδί. Είμαστε υπεύθυνοι για μια άλλη ζωή και προσπαθούμε να του παρέχουμε ό,τι καλύτερο. Άρα η απώλεια του κατοικιδίου μπορεί να ισοδυναμεί με την απώλεια ενός παιδιού, σύμφωνα με την Julie Axelrod η οποία προσθέτει: ''αλλάζει την ζωή μας περισσότερο από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Πρέπει να προγραμματίζεις την ζωή σου γύρω από τον σκύλο σου και ξαφνικά αλλάζουν όλα, με αποτέλεσμα να νιώθεις χαμένος''.
Σε αυτή την περίπτωση, πολλοί καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, δεν εκφραζόμαστε, αφού δεν μας καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι.
Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, μας επιτρέπεται να θρηνήσουμε, να κλάψουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Όταν όμως πρόκειται για το κατοικίδιο, δεν είναι το ίδιο.
Η Julie Axelrod επισημαίνει πως δεν χρειαζόμαστε την άδεια κανενός για να θρηνήσουμε για τον χαμό του κατοικιδίου και δεν πρέπει να δικαιολογούμε τα συναισθήματά μας σε κανέναν. Μην κατηγορούμε αυτόν που δεν μπορεί να καταλάβει. Η χαρά από την συντροφιά ενός κατοικιδίου είναι ευλογία που δεν δίνεται σε καθέναν.
Την ίδια άποψη έχει και ο ειδικός στην ψυχολογία Tom Gray ο οποίος ανατρέπει ορισμένους μύθους σχετικά με το ζήτημα αυτό.
Μύθος 1ος: οι άνθρωποι που πονάνε και θρηνούν για την απώλεια του κατοικιδίου είναι τρελοί και περίεργοι.
Σύμφωνα με τον ειδικό, οι αντιδράσεις είναι υγιείς. Αυτοί που έχουν δυνατά συναισθήματα για την απώλεια του κατοικιδίου τους είναι επειδή είχαν έντονο συναισθηματικό δέσιμο μαζί του, κάτι για το οποίο πρέπει να είναι υπερήφανοι.
Μύθος 2ος: ο θάνατος ενός ζώου είναι ασήμαντος σε σχέση με τον θάνατο ενός ανθρώπου. Η θλίψη για την απώλεια του κατοικιδίου υποτιμάει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η απώλεια του κατοικιδίου μπορεί να είναι συναισθηματικά σημαντική, πολύ πιο σημαντική από την απώλεια ενός φίλου ή συγγενούς. Οι άνθρωποι μπορούν να αγαπούν και να φροντίζουν εξίσου τα ζώα και τους ανθρώπους.
Μύθος 3ος: ένα νέο κατοικίδιο θα απαλύνει τον πόνο
Η συντροφιά των ζώων δεν αντικαθίσταται. Είναι ξεχωριστά πλάσματα με μοναδικές προσωπικότητες. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι συναισθηματικά έτοιμοι να πάρουν ένα καινούργιο κατοικίδιο. Κάποιοι προσπαθούν να αποφύγουν το στάδιο της θλίψης παίρνοντας ένα άλλο. Αυτό δεν είναι σωστό ούτε για τους ανθρώπους ούτε για τα ζώα.
Μύθος 4ος: ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσει κανείς τον πόνο του είναι να μην εκφράσει τα συναισθήματά του.
Τα συναισθήματα δεν κρύβονται, μπαίνουν στο υποσυνείδητο και επιστρέφουν δημιουργώντας προβλήματα. Χρειάζεται μια ισορροπία στην σκέψη και στα συναισθήματα και πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολές.
Μύθος 5ος: τα ζώα δεν θρηνούν για άλλα ζώα
Κάποια ζώα αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με άλλα ζώα και πράγματι θρηνούν όπως οι άνθρωποι, δεν έχουν όρεξη για φαγητό και ψάχνουν τον φίλο τους.
.png)
.jfif)
.jfif)
.jfif)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου