Οι σκέψεις ενός ΑΤΥΧΟΥ

Η Φωνή Των Ζώων

Όταν κοιτάς αυτή τη φώτο, εγώ είμαι ψηλά μαζί με όλα τα αδέρφια μου που πέθαναν άδικα....

Πεινούσα... Μου έριξες κάτι να φάω και κούνησα την ουρά μου....Είπα να ένας καλός άνθρωπος που με σκέφτηκε....

Το έφαγα....σε λίγο άρχισα να πονάω....Φριχτούς πόνους παντού... Ξάπλωσα κάτω... Άρχισα να έχω σπασμούς... Πονούσα.... Δεν είχα φωνή να φωνάξω βοήθεια.... Δεν είχα δύναμη να γαβγίσω.... Μόνο βογγούσα και έκλαιγα... Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό... Ένιωθα τα σωθικά μου να διαλύονται.....

Πόνος, πόνος, πόνος.... Και κάποια στιγμή σταμάτησα να πονάω.....Το άψυχο σώμα μου έμεινε εκεί με το δηλητήριο στο στόμα μου.....

Λίγο πριν ξεψυχήσω αναρωτήθηκα...τι έκανα???? Τι έφταιξα???? Για ποιο έγκλημα τιμωρήθηκα???? Απάντηση δεν πήρα ούτε θα πάρω ποτέ....Απλά εσύ που μου έριξες δηλητήριο...Εσύ που μου στέρησες το δικαίωμα να ζήσω... Εσένα θέλω να ρωτήσω....Τώρα που έφυγα έγινε ο κόσμος σου καλύτερος???? Έλυσες κάποιο από τα προβλήματα σου???? Νιώθεις δυνατός???? Τίποτα από όλα αυτά...

Μόνο ένα μπορώ να σκεφτώ... Η πράξη σου αυτή τάισε την μαύρη ψυχρή ψυχή σου.... Μια ψυχη που παντα θα ειναι μοχθηρη και δυστιχισμενη.... 

ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ...

ΤΟ ΘΥΜΑ ΣΟΥ.....

1:00 μ.μ.