Το ποίημα που αφιέρωσε στην γάτα του ο Γιώργος Σεφέρης

Σαν σήμερα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, έφυγε από την ζωή ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές ο Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη.

Ο Γιώργος Σεφέρης μιλούσε συχνά για τις γάτες και με εξαίρεση τον ιστορικό ρόλο που έπαιξαν οι ''Γάτες του Αϊ-Νικόλα'', τα γατιά του σπιτιού του είχαν μια συνηθισμένη και ήσυχη ζωή, όπως η Τούτη, για την έγραψε ένα ποίημα στην Άγκυρα στις 22 Αυγούστου 1949.

Επιτύμβιο στη γάτα μου την Τούτη που μας άφησε χρόνους το περασμένο φθινόπωρο

Είχε το χρώμα του έβενου τα μάτια της Σαλώμης

η Τούτη η γάτα που έχασα· διαβάτη, μη σταθείς.

Βγήκε απ’ το χάσμα που έκοβε στης μέρας το σεντόνι

τώρα να σκίσει δεν μπορεί του ζόφου το πανί.

Σύμφωνα με το ημερολόγιο του ποιητή, οι πληροφορίες για αυτή την γάτα είναι: 

Τρίτη, 21 Γενάρη (1947)
2 πρωί. Η Τούτη μαίνεται· έχει φρενιάσει (της ερωτιάς). Το μαύρο της τρίχωμα παίρνει την απόχρωση του ηλεκτρικού σπινθήρα, όταν την πιάσεις είναι ένας κόμπος ανατριχίλας — καημένοι άνθρωποι.

Τετάρτη, 22 Γενάρη (1947)
Η Τούτη, ο μαύρος καθρέφτης αντανακλά τις διαθέσεις μου, όπως όταν γυρίσαμε από τον Πόρο, εκείνο το αίσθημα μελαγχολίας του φυλακισμένου. Ρωτιέμαι καμιά φορά πότε θα πέσει μέσα στη μαύρη τρύπα που ανοίγει η ίδια στο φως της μέρας.
Την έπιασε αυτές τις μέρες ο ερωτικός οργασμός του Γενάρη. Δυο νύχτες δεν μας άφησε να κοιμηθούμε. Κουλουριαζότανε, κυλιότανε, τέντωνε τα νύχια της, ούρλιαζε —αυτό το γοργό νιαούρισμα. Χτες της φέραμε ένα γάτο. Χώθηκε σε μια γωνιά και κάθισε ακίνητος από το απόγευμα ως σήμερα το μεσημέρι. Τα τσακίσματα και τα φρενιάσματα της Τούτης δεν τον συγκινούσαν. Την εβγάλαμε στο περιβόλι. Ήρθε ένας γκρίζος γάτος, ένας αλήτης της πλαϊνής ταβέρνας. Την κοίταζε, κι αυτή κυλιότανε μπροστά του στο χιονόνερο, στη λάσπη, σα να ήταν αναμμένα χόρτα. Το ωραίο της τρίχωμα είχε γίνει ένα ελεεινό κουρέλι. Όμως αυτός ήταν η μοίρα της.

Παρασκευή, 1 Αυγούστου (1947)
Η Τούτη γέννησε δυο κάτασπρα γατάκια: τ’ αρνητικά της.

Όμως ποια ήταν η Σαλώμη που η Τούτη είχε τα μάτια της;

Ο ποιητής, όταν επέστρεψε από τις σπουδές του στο Παρίσι, γνώρισε μια «αληθινή γυναίκα, με μουσική καλλιέργεια, με ευαισθησία», η οποία τον ερωτεύτηκε και τον βοήθησε να ξεπεράσει την άσχημη ψυχολογία που του δημιούργησε ο χωρισμός του με τη Γαλλίδα Jaqueline. Ήταν η μουσικολόγος-μουσικοκριτικός  Λουκία Φωτοπούλου, το όνομα της οποίας ο ποιητής θα συντμήσει γρήγορα σε «Λου». Λίγο αργότερα η Λου θα αποκτήσει και δύο λογοτεχνικά ψευδώνυμα: Μπίλιω και

Σαλώμη.

1:00 μ.μ.