ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ; Ένας μύθος των Ινδιάνων Τσερόκι για το σπουργίτι και το πεύκο

Ο παρακάτω θρύλος έρχεται από τη φυλή των Τσερόκι (Cherokee). Πολύ καιρό πριν, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα νέος, τα ζώα και τα πουλιά μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους, όπως περίπου τα ανθρώπινα όντα. Αρμονία και ειρήνη διαφέντευαν τον κόσμο και λίγες ήταν οι αλλαγές και οι προκλήσεις. Κάθε χρόνο, όταν ο χειμώνας βρισκόταν προ των πυλών, τα πουλιά μετανάστευαν για τον μακρινό νότο και τα θερμότερα κλίματα.

Κάποια χρονιά ο Σπουργίτης τραυματίστηκε και δεν κατάφερε να πετάξει νότια με την έλευση του χειμώνα. Η οικογένειά του θα πάγωνε από το κρύο εξαιτίας του, οπότε τους έδιωξε για την ασφάλεια του νότου και μονάχος του πλέον άρχισε να ψάχνει κάποιο καταφύγιο για τον ίδιο.

Με δυσκολία πέταξε μέχρι την αρχοντική Βελανιδιά και ζήτησε καταφύγιο από το τεράστιο δέντρο με τα χοντρά κλαδιά. Η Βελανιδιά δεν ήθελε κάποιος να χρησιμοποιήσει τα κλαδιά και τα φύλλα της σαν καταφύγιο και έτσι έδιωξε τον Σπουργίτη να βρει αλλού καταφύγιο για τον χειμώνα. Εκείνος δεν είχε άλλη επιλογή και έτσι πέταξε ξανά με δυσκολία μέχρι τον επιβλητικό Σφένδαμο όμως κι εκεί δεν έτυχε καλύτερης υποδοχής. Με τα πολλά, πέταξε από το ένα δέντρο στο άλλο παίρνοντας συνεχώς την ίδια απάντηση: Κανείς δεν ήθελε να του προσφέρει καταφύγιο. Τελευταία του ελπίδα ήταν το Πεύκο. Πέταξε ιδροκοπώντας αδύναμος μέχρι εκεί και κάθισε στα κλαδιά του δέντρου. Το Πεύκο δεν ήταν δημοφιλές μεταξύ των δέντρων επειδή τα κλαδιά του ήταν αιχμηρά σαν βελόνες και το ρετσίνι του κολλούσε, όμως δέχτηκε ευγενικά τον Σπουργίτη για να ξαποστάσει.

Ο καιρός πέρασε και ο Σπουργίτης κατάφερε να ανακάμψει από τον τραυματισμό του στην ασφάλεια του Πεύκου. Ο χειμώνας έφυγε και ήρθε η άνοιξη, και μαζί της και η υπόλοιπη οικογένειά του Σπουργίτη που είχε καιρό να δει. Ο Δημιουργός του κόσμου παρακολουθούσε όλον αυτόν τον καιρό από την κατοικία του στους ουρανούς όλη την ιστορία και τελικά σκέφτηκε να καλέσει σε μια συνάντηση όλα τα ζώα και τα φυτά του δάσους από την οποία κανένας δεν μπορούσε να λείπει. Έτσι και έγινε. Όταν όλοι είχαν συγκεντρωθεί, ο Δημιουργός στράφηκε προς τη μεριά των δέντρων που είχαν αρνηθεί τη βοήθεια στο Σπουργίτη και τα καταράστηκε να βλέπουν τα φύλλα τους να κιτρινίζουν, να μαραίνονται και τελικά να τα χάνουν κάθε χειμώνα λόγο έλλειψης φιλοξενίας. Το Πεύκο μπορεί να είχε λίγα να δώσει, όμως τα πρόσφερε στον Σπουργίτη, και έτσι του δόθηκε η χάρη να μπορεί να κρατάει τα κοφτερά του φύλλα καταπράσινα ολόκληρο το χρόνο ανεξάρτητα της εποχής.

πηγή: Catherine Kovach. “5 Myths About Changing Seasons To Celebrate The End Of Winter”. Bustle

2:30 μ.μ.