Κάποτε ήμουν ένα όμορφο κουτάβι και είχα μια οικογένεια που νόμιζα ότι με αγαπούσε. Τα χρόνια πέρασαν και όταν άρχισαν να πονάνε τα κόκαλά μου και θόλωσαν τα ματάκια μου δε με ήθελαν πια. Τον τελευταίο καιρό ζω μόνος μου στο δρόμο. Χθες κούρνιασα σε μια αυλή και οι άνθρωποι που με είδαν πήραν τηλέφωνο μέλος του Φιλοζωικού Συλλόγου Χίου για να με βοηθήσει. Η κυρία ήρθε, με πήρε και με πήγε σε ένα γιατρό. Νόμιζαν ότι ήμουν χτυπημένος γιατί έτρεχαν τα ματάκια μου δάκτυα και κούτσαινα. Δε με είχαν χτυπήσει. Απλά είμαι παππούς!
Σήμερα η απόφαση του Δήμου ήταν να ξαναγυρίσω στο δρόμο μιας και δεν υπάρχει χώρος για μένα. Δεν θέλω να πάω πίσω. Δε βλέπω και δεν ακούω καλά. Φοβάμαι στο δρόμο. Δεν αξίζω μια γωνίτσα σε κάποιο σπίτι; Μία αγκαλιά και ένα χάδι;
Κάνουμε έκκληση για υιοθεσία αυτού του υπέροχου παππούλη. Δεν είναι δυνατόν να ξαναγυρίσει στο δρόμο όπως αποφάσισαν οι αρμόδιοι. Για αυτά τα πλάσματα είναι αναγκαίο το καταφύγιο. Αλήθεια κ. Δήμαρχε σε ποια φάση βρίσκεται αυτό το έργο;
.png)
.jfif)
.jfif)
.jfif)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου