Το σκυλί του Μοναστηριού...

Το ποίημα που ακολουθεί μιλάει για το μαρτύριο του Οσίου Εφραίμ της Νέας Μάκρης και τον σκύλο που οδήγησε τους χωρικούς στο λείψανό του.
Ο Όσιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1384.
Ήταν ένα από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μόρφη.
Για να αποφύγει το παιδομάζωμα από τους Τούρκους, έφυγε από το σπίτι του και κατέληξε σε μοναστήρι στο όρος Αμώμων της Αττικής. Σε αυτό το μοναστήρι τον κρέμασαν οι Τούρκοι σε μία μουριά ανάποδα και τον βασάνισαν σε ηλικία 42 χρόνων.
Η μουριά σώζεται μέχρι σήμερα...

'''Ένα πρωί πέντε Μαγιού και ώραν την ενάτην
Αγαρηνοί τελούσανε κάποιαν ποινήν εσχάτην.
Τον Άγιο Εφραίμ με ρόπαλα πολλοί τον μαστιγώνουν
κι απ’ τα πολλά χτυπήματα αμέσως θανατώνουν.
Πολλά δεινά υπέφερε ο Άγιος ο Μάρτυς
κι ο σκύλος.......
του Μοναστηριού ήταν αυτόπτης μάρτυς.
Φεύγουν οι άπιστοι ευθύς πολύ μακριά να πάνε
τον Άγιο κάτω στη γη αμέσως παρατάνε,
και το σκυλί εδάκρυσε και έκλαιε, και έκλαιε!!

Τρεις χωρικοί περνούσανε κοντά στο μονοπάτι
κι ακούνε γαύγισμα σκυλιού που έμοιαζε με κλάμα,
και όλοι πια ελέγανε τί νάναι αυτό το πράγμα;
Ένα σκυλί εγαύγιζε και ήτανε θλιμμένο
κι εκείνοι το κοιτούσανε με βλέμμα απορημένο.

Τί να συνέβη άραγε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο;
πάμε να δούμε έλεγαν, αξίζει πια τον κόπον,
ότι άφησαν οι άπιστοι τα φονικά τους ίχνη
κι ο σκύλος που εβάδιζε εκεί κοντά, τους δείχνει·

βλέπουν το σώμα τ’ Άγιου Εφραίμ το πληγωμένο
κι ένα πλευρό του ήτανε στην άκρη πεταμένο.
Παίρνουν αξίνες και οι τρεις αμέσως για να σκάψουν
το σώμα το μαρτυρικό μέσα στη γη να θάψουν.
Κι ο σκύλος βλέπει το πλευρό στην άκρη πεταμένο,
ήτανε άγιο κι αυτό πολύ ευλογημένο.

Το παίρνει γρήγορα, ευθύς στο στόμα του το θέτει
και με πολύ ευλάβεια στο λείψανο αποθέτει.

Οι τρεις τους τον εθάψανε μ’ ένα μεγάλο δέος,
ήταν αγρότες χριστιανοί, εκάμανε το χρέος,
και το σκυλί τ’ αφήσανε εκεί κοντά του μόνο
και το σκυλί εδάκρυσε και έκλαιε, και έκλαιε!"

Ποίημα Λάμπρου Χάιδα
Πηγή: Οπτασίαι και Θαύματα του Οσιομάρτυρος και Θαυματουργού Εφραίμ του Νεοφανούς, βιβλίο Β΄, εκδ. Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Νέας Μάκρης Αττικής, σ. 92