Οικογένεια δίχως σκύλο και σκύλος δίχως οικογένεια...

Ελλάδα, από υποθηκευμένο σπίτι σε οικογενειακή εστία.

Ένα 15αυγουστιάτικο άρθρο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Οικογένεια δίχως σκύλο είναι απλώς νοικοκυρεμένο ή ανοικοκύρευτο κοινόβιο!
Σκύλος δίχως οικογένεια είναι απλώς ένα κατοικίδιο ζώο, όταν δεν είναι αδέσποτο κατοικίδιο!
Ένας άνθρωπος δίχως πίστη είναι απλώς ένα τάχαμου εκπολιτισμένο ή απολύτως βάρβαρο ζώο, δίχως την αίσθηση της οικογένειας!
Οικογένεια δίχως πίστη είναι σκυλολόι!
Και τί είναι οικογένεια δίχως πίστη και σκύλο; Ένα απλό...νοικοκυριό για τον νομοθέτη, τον συγγενή, τον γείτονα και τον έφορο, τον πατέρα, την μάνα και τα παιδιά.
Στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πίστη και τον σκύλο. Όχι την πίστη που δεν έχει ανάγκη τον σκύλο, αλλά εκείνη που εσωτερικεύει το περίφημο «a home without a dog is just a house»!
Την εποχή της μεγάλης οικονομικής (εσωτερικής) υποτίμησης, ανατέλλει η ανάγκη της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης στον Άλλον, γιατί όχι και της αφοσίωσης, όπως και της πίστης στον εαυτό μας, αφού βρούμε πρώτα ποιοι ψυχοπιεστικοί παράγοντες μας αποδιοργανώνουν και τους απομονώσουμε. Όπως ακριβώς ανατέλλει η ανάγκη να διδαχθούμε από τον σκύλο… Όχι από κάποια μεταδιήγηση, αλλά αυθεντικά από το ίδιο το σκυλί. Αυτό ξέρει αυτά που εμείς δεν ξέρουμε, επειδή χάσαμε την ικανότητα να αξιοποιούμε τις αισθήσεις μας, να εμπιστευόμαστε τις αισθήσεις μας, να υποτασσόμαστε στον κόσμο των αισθήσεων και όχι σε αυτόν των παραισθήσεων των αγορών της νεκρής ύλης.
Από την πίστη θα γεννηθεί η εμπαθητική γνώση που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το βιο-οικονομικό λάθος μας: δεν είναι η στάση και συμπεριφορά μας που επηρεάζει τα γεγονότα που βιώνουμε στην Ελλάδα της πολύπλευρης κρίσης, αλλά η αντίληψή μας για τα γεγονότα αυτά που επηρεάζει τις στάσεις και τις συμπεριφορές μας.
Ο τρόπος που ερμηνεύουμε την κατάσταση στην Ελλάδα, είναι το πρόβλημα και όχι αυτή καθ’ εαυτή η οικονομική κατάσταση. Ερμηνεία, ωστόσο, δίχως πίστη είναι χυδαία κοινωνικοπολιτική νομιμοποίηση της κατάστασης, όπως και της στάσης μας και της συμπεριφοράς μας. Αυτό μετατρέπει την ελληνική κοινωνία, με την μορφή του εθνικού κράτους, σε House, αντί για Home. Δεν υπάρχει πλέον η έννοια της πατρίδας, ενώ αντικαθίσταται αυτή της οικογένειας από εκείνην του νοικοκυριού και επέρχεται η κοινωνική διάλυση με την μορφή του πλέον διαβρωτικού απανθρωπισμού, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, φίλε μου, εντός του οποίου ακόμη και ο σκύλος χάνει την αξία του, την τεράστια ψυχογνωστική σημασία του! Το νόημα πλέον το δίνει η διαστροφή της πραγματικότητας - κάθε είδους διαστροφική αφήγηση, κάθε είδους οικονομισμός, κάθε είδος εγωτισμού - και όχι η (εμπαθητικά οριζόμενη) πραγματικότητα.
Η εμπαθητική πραγματικότητα δεν συνεπάγεται φιλευσπλαχνία, φιλανθρωπία, επίδειξη αλληλεγγύης και τα ρέστα, αλλά ανάπτυξη ενός γνωστικού μοντέλου κατανόησης της οικομιστικής και όχι οικονομικής (πόσο μάλλον βιο-οιοκονομικής) σηματοδότησης της κατάστασης που μας αφορά ως πρόσωπα και κοινωνία. Τότε θα καταλάβαινες γιατί ο λαϊκισμός αναφέρεται στον νοικοκύρη και όχι στον οικογενειάρχη, για παράδειγμα. Όπως και γιατί μετατρέπει τον σκύλο σε… ένα τυχαίο κατοικίδιο, που φιλοξενείται σε ένα House σαν την σημερινή Ελλάδα.
Η αριστερά πρέπει, θα πρέπει, να σηματοδοτεί την Ελλάδα ως Home, αποκαθιστώντας την διάσταση της πίστης στην κοινωνία. Της πίστης στην κοινωνία δίχως την διαμεσολάβηση καμίας απολύτως θεότητας. Όπως καμία θεότητα δεν διαμεσολαβεί στην δόμηση της πίστης του σκύλου μου. Αυτός, θεωρώ πως είναι ο πιο σοβαρός λόγος ύπαρξης της αριστεράς στον τόπο μας, στις μέρες μας. Ένας ρόλος που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την αντίληψη της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (: «ότι είναι νομότυπο, ή μπορεί να νομιμοποιηθεί, είναι και ηθικό», ή «ότι μπορεί κανείς κάνει» , ή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα») και ούτε με τον ηθικισμό (φασιστική ηθικοκρατία, ή ηθικολογία με ρατσισμό περιεχόμενο) της ακρολαϊκιστικής δεξιάς.
Μόνον που η πίστη δεν είναι μεταφυσικό ή μεταπολιτικό φαινόμενο στις κοινωνίες. Είναι πολιτικό και με πολιτικά μέσα δομείται, σε αντίθεση με εκείνη του σκύλου της δική μου οικογένειας, της δική σου οικογένειας, του δικού σου σκύλου μοναχικέ φίλε, ο οποίος σε κάνει να αισθάνεσαι «οικογενειάρχης». Η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αριστερά σήμερα οφείλεται στην αδυναμία της να μετατρέψει ιδεολογικοπολιτικά το «House-Ελλάδα» σε «Home-Ελλάδα». Και αυτό, με τη σειρά του, οφείλεται στην αδυναμία της να δεχθεί πως έχει ανάγκη η ίδια από γνωστική θεραπεία για να κατανοήσει το πρόβλημα (της) με την ερμηνεία του πραγματικού (του κοινωνικού, στην ελληνική συγκυρία και όχι γενικά στον καπιταλισμό).
Το εθνοπολιτικό στοίχημα της εποχής είναι πώς να μετατρέψουμε την Ελλάδα από υποθηκευμένο σπίτι – υποθηκευμένο νοικοκυριό - σε οικογενειακή εστία, που θα πάψει να λειτουργεί ως «αποικία χρέους». Αν η αριστερά δείξει αυτό το «πώς», θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ελλήνων. Αν όχι θα περιοριστεί στην συντροφιά του… «σκύλου», αν στο μεταξύ δεν έχει χάσει ακόμη και αυτός την πίστη του!