Μία θλιβερή σκηνή στον Πειραιά...

Τρίτη μεσημέρι προς απόγευμα. Πειραιάς. 15 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Τα λαμπιόνια στους δρόμους σε λίγο θα ανάψουν. Στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Η Β.Α. βρίσκεται στο σπίτι της.

Έχει περισσέψει φαγητό στο ψυγείο. ''Θα το κατεβάσω'' σκέφτεται ''κάτω από το σπίτι, να ταΐσω τα αδέσποτα σκυλιά και να τους αφήσω σε ένα μπολ και νερό''.

Ντύνεται και παίρνει το φαγητό και το νερό. Κατηφορίζει. Αφήνει σε ένα πλαστικό μπολ ό,τι έμεινε από το χθεσινό τραπέζι. Μακαρόνια, κοτόπουλο, ψωμί, αναμεμειγμένα με κονσέρβα για σκύλους. Το δεύτερο μπολ το γεμίζει νερό. Γυρίζει... την πλάτη της και πάει, για να ανέβει στο σπίτι της.
Τρίτη μεσημέρι προς απόγευμα. Πειραιάς. 15 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Τα λαμπιόνια στους δρόμους σε λίγο θα ανάψουν. Στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Η Β.Α. βγαίνει στο μπαλκόνι της. Κοιτάζει το μέρος, που είχε αφήσει το φαγητό και το νερό. Για τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς της.

Αυτό που βλέπει τη σοκάρει. Το φαγητό που κατέβασε δεν το τρώνε τα αδέσποτα. Το νερό που γέμισε το μπολ δεν το πίνουν τα αδέσποτα. Ένας άστεγος βρίσκεται στη θέση τους. Ένας άστεγος έχει αρπάξει το πλαστικό με το χθεσινό φαγητό και τρώει. Μακαρόνια. Κοτόπουλο. Ψωμί. Αναμεμειγμένα με κονσέρβα για σκύλους. Ένας άστεγος έχει πάρει το πλαστικό και πίνει το νερό.
Τρίτη μεσημέρι προς απόγευμα. Πειραιάς. 15 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Τα λαμπιόνια στους δρόμους σε λίγο θα ανάψουν. Στην Ελλάδα του Μνημονίου.
«Στο λέω και κλαίω. Στο λέω και σοκάρομαι. Έβαλα στα αδέσποτα να φάνε και βλέπω να τρώει ένας άνθρωπος. Μη με αποκαλέσεις Μητέρα Τερέζα. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ», λέει και φεύγει. Μαζί της έχει τέσσερα κομμάτια παστίτσιο. Μια φρατζόλα ψωμί. Ένα μπουκάλι νερό. Μια σακούλα φρούτα. Του τα αφήνει στο χέρι. Σήμερα βρήκε κάτι να φάει. Αύριο; Θα κάνει τι;
Τρίτη μεσημέρι προς απόγευμα. Πειραιάς. 15 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Τα λαμπιόνια στους δρόμους σε λίγο θα ανάψουν. Στην Ελλάδα του Μνημονίου. Παίρνει το φαγητό και απομακρύνεται. Τι γιορτές είναι αυτές; Δώρα και έξοδοι και πολύχρωμα φωτάκια και δέντρα στολισμένα και ζεστασιά είναι οι γιορτές. Για πολλούς ή λίγους. Για άλλους είναι ίδιες ημέρες. Ημέρες σκληρής επιβίωσης και ωμής πραγματικότητας. Στην Ελλάδα του Μνημονίου.

ΠΟΣΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΘΑ ΠΑΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ...

Adespota Volos Magniseia