Το άσπρο χελιδόνι...

Ο Πέτρος  Μοκάνιν, καθώς μαύλιζε τα σκυλιά του, κατάλαβε πως ο άγνωστος χωρικός δεν ερχόταν έτσι δίχως λόγο κατά τη μεριά του, μα πως κάποια στενοχώρια τον έφερνε. Τα ’βαζε με τα σκυλιά του που γάβγιζαν κι ύστερα κοίταξε ξανά το...
χωρικό. Απ’το κόκκινο γιλέκι του, το ’βλεπες πως δεν ήταν απ’ τα μέρη του Ντελή-Ορμάν. Μεγαλόσωμος και γεροδεμένος — ωστόσο ξεσπούσε αμέσως στο μάτι σου πως ήταν φτωχός κι από φτωχικιά φαμίλια.
    Το πουκάμισο του ήταν γιομάτο χοντρομπαλώματα, το ίδιο κι η ζώνη του. Ήταν ξυπόλυτος. Από πρώτη ματιά φαινότανε ασίκης, λεβέντης, μα ο Μοκάνιν είδε πως έχει να κάμει μ’ έναν από κείνους τους αγαθούς ανθρώπους που, όπως λένε, παραμερίζουνε μπροστά και σ’ ένα μερμήγκι.
Ο χωρικός χαιρέτησε, κάτι μουρμούρισε, κάτι σαν: «πώς τα πορεύετε δω;», μα ήταν ολοφάνερο πως αλλού γύριζε το μυαλό του, πως μεγάλες έγνοιες τον βασάνιζαν.

Αυτό  είναι ένα τμήμα από το νατουραλιστικό διήγημα; " Άσπρο χελιδόνι" του Βαλκάνιου συγγραφέα  Γιόρνταν Γιόφκωφ που δείχνει τους φόβους, τις προλήψεις των απλοϊκών φτωχών ανθρώπων που ζητούν βοήθεια από υπερφυσικές δυνάμεις...

12:00 μ.μ.