ΑΚΟΜΑ περιμένει αυτός ο κούκλος...

Πάνε δύο χρόνια από τότε που τον είδα πρώτη φορά στην πλατεία Δηλεσίου.....
Ήρθε καταπάνω μου τρελός από χαρά και μόλις άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου προσπάθησε να μπει μέσα....
Μόλις τον είχαν εγκαταλείψει και εγώ δεν είχα πού να τον πάω.
Από εκείνη τη μέρα, κάθε φορά που τον έβλεπα, του έδινα φαγάκι. Μα εκείνος, μόλις έμπαινα στο αυτοκίνητο, το άφηνε και έτρεχε πίσω μου..... Τον έβλεπα από τον καθρέφτη να θέλει πιο πολύ εμένα παρά το φαγητό.
Πέρασε έτσι πάνω από ένας χρόνος....
Ο Choco όλο και πιο πολύ κλεινόταν στον εαυτό του, όλο και πιο πολύ μελαγχολούσε και γινόταν μοναχικός, σαν να τα είχε παρατήσει, σαν να μην είχε ελπίδα πια.
Δεν έκανε παρέα με τα άλλα σκυλάκια στην πλατεία,δε χαιρόταν όταν με έβλεπε....
Μια από αυτές τις ατέλειωτες μοναχικές μέρες ξέχασα την πόρτα του αυτοκινήτου ανοιχτή, καθώς του έβαζα φαγάκι, πήδηξε μέσα και ξάπλωσε στο κάθισμα!
Προσπάθησα να τον βγάλω και να του δώσω λιχουδιές για να τον ξεγελάσω...
Ακούμπησε το κορμάκι του στον τοίχο και άρχισε να κλαψουρίζει και να με κοιτάει με παράπονο......
Ήμουν η μόνη ελπίδα που είχε και δεν άντεξα να τον πληγώσω για άλλη μια φορά.
Τον πήρα σπίτι χωρίς να έχω πού να τον πάω... Νόμιζα πως ο Έκτορας δε θα τον δεχτεί, γιατί δεν δέχεται κανένα αρσενικό.
Τον έδεσα προσωρινά στην οικοδομή δίπλα μου... Λύθηκε, πήδηξε μέσα στην αυλή μου και δεν ακούστηκε ούτε ένα από τα 12 σκυλιά να γαβγίζει.....
Όσοι έχουν σκυλιά, νομίζω, καταλαβαίνουν.....
Πρέπει να πω κάτι άλλο για τον χαρακτήρα του;
Αυτό, νομίζω, τα λέει όλα!!!!
Κάναμε εξετάσεις.... Ψώρα, ερλιχεία, καλαζάρ ύποπτο, 1/50.
Τα προλάβαμε όλα στην αρχή τους, τα αντιμετωπίσαμε και ο "Σοκολάτας" είναι πια υγιέστατος.
Όλα καλά, μέχρι που βρήκε τρόπο να βγαίνει από το σπίτι, όταν φεύγαμε και να μας ακολουθεί.....
Ο Choco νόμιζε πως θα τον αφήσουμε κι εμείς και ένιωθε ανασφάλεια.
Ο μόνος τρόπος να τον προστατεύσω ήταν να τον δέσω.
Η γειτονιά αφιλόξενη, φόλες, απειλές, πολύ κοντά λεωφόρος ......
Ο Choco, μόλις με έβλεπε με έπαιρνε αγκαλιά και μου δίνε φιλιά και ύστερα έβαζε το κεφαλάκι του στην αγκαλιά μου και αναστέναζε, σαν να μου έλεγε πως δεν του αρέσει, αλλά καταλαβαίνει.
Νόμιζα ότι δε θα ήταν για πολύ, γιατί όσο τον γνώριζα έβλεπα πόσο ιδιαίτερο πλάσμα ήταν και πίστευα πως θα βρει σύντομα οικογένεια.
Πέρασε έτσι ένας χρόνος, πιστεύοντας, προωθώντας, ελπίζοντας, νιώθοντας τύψεις και ενοχές που δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο γι' αυτόν.....
Κανένα ενδιαφέρον, ως που ανέβηκε κατά λάθος, "η θλιμμένη φωτογραφία"...
Χιλιάδες κοινοποιήσεις, υποδείξεις, κριτικές, μηνύματα, τηλ."ενδιαφέρον"......
Αυτός που "ενδιαφέρθηκε" πιο πολύ απ´όλους τον εγκατέλειψε μέσα σε 10'.
Είπα πάλι πολλά και θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως δεν έχει νόημα.....
Αλλιώς είναι να βλέπεις ένα ζωάκι από κοντά, να νιώθεις την ενέργεια του, να σε κοιτάζει στα μάτια, να σου δίνει το χεράκι του, να σε παίρνει αγκαλιά, Να σου δίνει φιλιά, να γυρίζει την κοιλίτσα του ......να σε εμπιστεύεται, να αφήνει τη ζωούλα του στα χέρια σου......
Αυτή τη φορά, ο Choco θα διαλέξει!!!!!!!!
Μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι για τον Choco, έχουμε ανάγκη από τροφούλα, αμπούλες και χάπια αποπαρασίτωσης.

Τηλ: 6944311029 ή μνμ inbox Ectoras Likakis

5:00 μ.μ.