Κει που συλλογιότανε, βλέπει τον ήλιο να λάμπει. - Α! είπε με το νου του, να γαμπρός για το κορίτσι μου, και χωρίς να χάσει καιρό την παίρνει και την πιάνει και την πάει στο παλάτι του ήλιου. - Ήλιε, την παίρνεις τη θυγατέρα μου για γυναίκα; Δε θέλω να τη δώσω σ’ άλλονα τόσο όμορφη, μόνο σε σένα που ’σαι τόσο όμορφος και δυνατός.
- Αχ! του λέει ο ήλιος για να το ξεφορτωθεί. Δεν είμαι ’γω, όπως με θαρρείς, δυνατότερος απ’ όλους στον κόσμο. Διε κείνα-να τα σύννεφα, άμα με πλακώσουν σκοτεινιάζω και τίποτα δε μπορώ να κάμω. Σύρε σ’ αυτά και χωρίς άλλο θα πετύχεις.
Ο καημένος ο ποντικός τι να κάμει! Σηκώνεται και πάει στα σύννεφα, μα και κει σκούρα τα βρήκε.
- Βλέπεις το βοριά; Του είπαν τα σύννεφα. Αυτός όταν φυσά εμείς σκορπιζόμαστε και χάνουμε τα κομμάτια μας. Σύρε στο βοριά.
Τότε ο ποντικός παίρνει τη θυγατέρα του και πάει στο βοριά και του λέει με τι σκοπό ήρθε σ’ αυτόνα. - Μετά χαράς καημένε ποντικέ θα την έπαιρνα την όμορφή σου θυγατέρα, μα δεν είμαι εγώ όπως με θαρρείς, δυνατός. Σύρε σε κείνο τον πύργο. Τον βλέπεις; Σαράντα χρόνια φυσώντας δε μπόρεσα να τον ρίξω κάτω.
Να μην τα πολυλογούμε, πηγαίνει και στον πύργο και του λέει τα ίδια. Ο πύργος τότε γυρίζει και του λέει: - Ποντικέ, ποντικέ, ακούς μια βοή μέσα στους τοίχους μου; Τι θαρρείς πως είναι; Αντρειωμένα θεριά, ποντικοί, που με κατατρώνε και κοντεύουνε να με ρίξουν κάτω. Απ’ τους ποντικούς πλειότερο αντρειωμένος και δυνατός κανείς δεν είναι στον κόσμο και καθόλου να μην ακούς.
Τότε ο ποντικός γίνηκεν η καρδιά του και δίνει την κόρη του σ’ έναν αντρειωμένο και όμορφο ποντίκαρο.
Μέγας Γεώργιος, Ελληνικά παραμύθια, εκδ. Εστία
.jfif)
.jfif)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου