Το διήγημα εξελίσσεται σε μια παραλία της Σκιάθου στα τέλη του 19ου αιώνα. Εκεί κατευθύνεται η μαυροφορεμένη Λούκαινα που έχει χάσει τον άνδρα της και τα 5 παιδιά της. Έχει και 2 γιους ξενιτεμένους που σπάνια την θυμούνται, ενώ ζει στο νησί με την οικογένεια της κόρης της.
Καθώς ο ήλιος δύει, η Λούκαινα κατηφορίζει το μονοπάτι μ' ένα μπόγο από μάλλινα σεντόνια, για να τα πλύνει στην θάλασσα. Από την άλλη μεριά, ένας βοσκός τραγουδάει με την φλογέρα του ένα τραγούδι συνοδεύοντας το κοπάδι του.
Παράλληλα, μια γολέτα, δηλαδή ένα ιστιοφόρο σκάφος, κάνει βόλτες μέσα στο λιμάνι, χωρίς να μπορεί να βγει από τον κάβο, ενώ μια φώκια μαγεμένη από το τραγούδι του βοσκού βγαίνει στα ρηχά και παίζει με τα κύματα. Τότε η Ακριβούλα η 9χρονη εγγονή της γριάς Λούκαινας πηγαίνει να βρει την γιαγιά της, για να της κάνει παρέα. Όμως, χάνεται μέσα στα βράχια και παίρνει ένα απόκρημνο μονοπάτι. Η Ακριβούλα γλιστράει, πέφτει στην θάλασσα και πνίγεται. Κανείς δεν την ακούει εξαιτίας της μουσικής. Ακούγεται μόνο ένα πλατάγισμα στο οποίο κανείς δεν δίνει σημασία.
Στο μεταξύ, η γριά Λούκαινα έχει τελειώσει και επιστρέφει στο σπίτι της. Η φώκια βρίσκει το κοριτσάκι και αρχίζει να το μοιρολογεί, μ' ένα μοιρολόγι που ένας ψαράς του νησιού, γνώστης της γλώσσας της φώκιας, το έκανε τραγούδι.
Οι δύο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος με το οποίο ο συγγραφέας τελειώνει το διήγημα είναι χαραγμένοι στην προτομή του Παπαδιαμάντη στην Σκιάθο: ''Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου''.
.jfif)
.jfif)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου