Μία ήμέρα, έξω από το κελί του Γέροντα γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ο Γέροντας ανησύχησε. Βγήκε έξω καί αντίκρισε με λύπη το πιο μεγαλόσωμο χελιδόνι να χτυπά με το ράμφος του το άλλο και να το έχει μαδήσει στην κυριολεξία. Χωρίς να χάσει καιρό, το έδιωξε και πήρε στοργικά το πληγωμένο χελιδόνι στα χέρια του. Το περιποιήθηκε και τελικά το χελιδόνι έζησε. Από τότε αυτό ακολουθούσε παντού τον Παπα-Φιλάρετο, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την αφοσίωσή του. Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματά του, τα παιχνίδια του, τιτίβιζε. Λίγες ημέρες αργότερα ο Γέροντας βγήκε από το Μοναστήρι και περπατούσε προσευχόμενος. Το χελιδόνι, ως πιστός φίλος και σύντροφός του, πετούσε χαρούμενα κοντά του. Κάποια στιγμή ο Παπα-Φιλάρετος κάθισε λίγο να ξεκουραστεί και, χωρίς να το καταλάβει, αποκοιμήθηκε. Ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετάει ανήσυχο επάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας δυνατά, σαν να ήθελε να τον ξυπνήσει και να τον προειδοποιήσει για κάποιο κίνδυνο.
Ο Γέροντας πράγματι ξύπνησε και, τι να δει; Λίγο πιο πέρα ένα μεγάλο φίδι ετοιμαζόταν να του επιτεθεί. Το χελιδόνι είχε κάνει κι αυτό με την σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει περί του Παπα-Φιλάρετου ότι με την καθαρότητά του έβλεπε το παρελθόν και το μέλλον, τις σκέψεις, τα διανοήματα και τους διαλογισμούς των ανθρώπων, ακόμη και τι είχαν στην τσέπη τους … Τις νοσοκόμες στο νοσοκομείο που νοσηλεύθηκε, νόμιζε για αγγέλους…
Από το βιβλίο: «Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των»
.jfif)
.jfif)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου